5 carrière lessen die je kunt leren van The Devil Wears Prada
The Devil Wears Prada, wie kent deze film niet? Zelf vind ik ‘m geweldig en kan ik hem keer op keer kijken. Tijdens mijn speurtocht op Pinterest kwam ik dit artikel tegen en ik vind ‘m zo leuk dat ik het niet kan laten om het met jullie te delen. Daarom heb ik het artikel vertaald naar het Nederlands, zodat het misschien wat makkelijker lezen is voor je. Het artikel is geschreven door Meredith Lepore.
"Weet je waarom ik je aangenomen heb? Ik neem altijd dezelfde meiden aan – stijlvol, slank, natuurlijk… aanbidt het tijdschrift. Maar zo vaak, blijken ze – ik weet niet – teleurstellend en, uhm... stom te zijn. Dus jij, met dat indrukwekkende cv en je grote mond over zogenaamde werkethiek – Ik, um – ik dacht dat jij anders zou zijn. Ik zei tegen mezelf, toe maar. Pak je kans. Neem de slimme, dikke meid aan. Ik had hoop. Mijn God. Ik leef erop. Hoe dan ook, jij stelt me nu meer teleur, meer dan een van die andere domme meisjes" – Miranda Priestly.
Het was 2006. Het was de pre-iPhone, pre-Keeping Up with the Kardashians en pre social media tijd. En toch is dat jaar kregen we één van de meest moderne en complexe schets van vrouwen op de werkplek op het witte doek. De film The Devil Wears Prada, naar het gelijknamige best-seller van Lauren Weisberger, gebaseerd op haar eigen tijd als assistent van Anna Wintour, hoofdredactrice van Vogue Magazine. En voor een pas afgestudeerde aan de universiteit, zoals ik, op zoek naar een carrière in de journalistiek was dit een eye-opener.
Hoewel de film plaatsvond bij een magazine (het was Runway genoemd, maar eigenlijk was het gewoon Vogue) viel het echt op dat vrouwen de macht hadden. Mrianda Priestly, geweldig gespeeld door Meryl Streep, gaf ons één van de engste bazen die we hebben gezien in lange tijd (je zult nooit meer een stille vrouw onderschatten), maar ze werd ook verschrikkelijk verkeerd begrepen. Ze werd continue veroordeeld, onderschat en ondermijnd door haar collega’s en managers, wat waarschijnlijk de reden was dat ze zoveel van haar medewerkers eiste.
Maar de film was niet alleen maar drama. Het was eigenlijk hilarisch om te zien toen we Andy Sachs (gespeeld door Anne Hathaway, die bekend werd door deze rol) wordt neergezet en beschaamd door haar snobistische collega's (“Hoe vaak heb je de afschuwelijke rok conventie lijn gebruikt?”). Laten we ook niet de geweldige mode vergeten. Elke 20-something start met de wens dat ze zo’n peetvader hebben als Stanley Tucci (maar ik beschuldig deze film wel dat ze me lieten denken dat het oké was om krantenjongens-achtige barretjes te dragen in 2006).
De nu 10-jaar oude Oscargenomineerde film zal op 12 januari opnieuw worden uitgebracht in een special edition op Blue-Ray, ter ere van zijn verjaardag. Maar laten we ondertussen kijken naar de belangrijkste lessen die we uit dit meesterstuk kunnen halen.
1. Verwacht niet continue lof voor je werk
Een goede scene in de film is wanneer Nigel tegen een huilende Andy zegt, omdat Miranda geen waardering of erkenning uitsprak over Andy’s werk, “Waarom verwacht je dat mensen zouden huilen om jou?”. Op dit punt doet Andy alsof ze boven haar werk staat en geen passie ervoor voelt, ongeacht haar harde werk. Mensen zullen passie en ernst te herkennen, maar ze kunnen het ook zien wanneer het je niet zoveel kan schelen.
2. Vind een mentor
Aan het begin loopt Andy er vrij verlopen bij, maar ze zoekt al snel begeleiding van Nigel. Hoewel de liefde niet helemaal van twee kanten komt, is Nigel wel één van de beste mentoren die Andy zich had kunnen wensen.
3. Kleed je naar je functie
Ja, mode is leuk, maar het speelt een erg belangrijke rol in deze film. Andy moest leren dat wat ze droeg op haar werk een bepaalde indruk af gaf. Door zich aan te passen namen haar collega’s haar meer serieus, behalve Miranda. Andy was eerst niet in staat zijn om de subtiele verschillen tussen tinten blauw (sorry, cerulean), ze droeg dikke klompen en klaagde over de “Clackers”, maar zelf werd uiteindelijk ze één van de beruchtste Clackers. Toen de film voor het eerste uitkwam schreeft Amanda Fortini van Slate, "Kleding heeft een talisman kwaliteit, een transformerende kracht: trek een mooi pak en een paar stijlvolle hakken aan en je bent meteen meer indrukwekkend. Deals kunnen worden ondertekend of gebroken, promoties gewonnen of verloren, alleen maar door de zoom van een rok. De film, op zijn best, legt de angst en de magie van verkleden vast."
4. Blijf kalm
Andy had behoorlijk nare collega’s (hallo Emily) die niemand anders hielpen dan zichzelf. Toch lukte het haar om beleefd en kalm te blijven tijdens haar martelende baan. Ze liet de hatelijke opmerkingen over haar uiterlijk links liggen en uiteindelijk won ze.
5. Verlies je doel niet uit het oog
Het was nooit Andy’s droom om een editor van een fashion magazine te worden (hoewel ze op een gegeven moment dat wel eventjes vergat, door alle prachtige kleding die ze kreeg uit Parijs). Ze wist ook dat deze baan haar veranderde in een persoon die ze niet wilde zijn en ze had een vooruitziende blik om eruit te komen voordat het te laat was. Wat een manier om je telefoon in een fontein te gooien en met een modellen-loopje weg te lopen…
