It's all about the journey
Één van de beste dingen aan het vinden van werk was: mijn allereerste eigen autootje! Wauw, wat was ik blij dat ik niet meer afhankelijk was van het OV, want ik kon nu zelf bepalen hoe laat ik weg ga van mijn bureau en ik hoefde niet meer te rennen uit angst dat het voertuig zonder me zou vertrekken. Na drie weken zonder auto ben ik weer helemaal gewend aan het OV. Rennen om de bus te halen (inclusief spierpijn, de dag erna) en treinen die niet rijden vanwege stakingen en onderhoud aan het spoor.
En ja, het heeft wel weer iets om iedere dag weer met het OV te reizen. Zelf ga ik elke dag met de bus naar mijn werk. De bussen zien er bijna hetzelfde uit als in Londen (Engeland), het zijn allemaal dubbeldekkers! Alleen zijn ze hier niet rood, maar geel en blauw. Bovenin zitten heeft één heel groot voordeel, maar ook één heel groot nadeel. Het grote voordeel is dat je meer van de omgeving zit. Je zit hoog en het een overzicht op het land om je heen. Mijzelf maakt het ook meer bewust dat ik in een vreemd land ben, want het verkeer rijdt hier (net zoals in Groot Brittannië) in de tegengestelde richting van de rest van de EU. Na drie weken ben ik dat trouwens wel bijna gewend!
Het grote nadeel van bovenin zitten is het proces van het uit de bus stappen, dat gaat hier namelijk enorm snel. Als je niet op tijd bent met het uitstappen, dan neemt de buschauffeur je gewoon mee naar de volgende halte. Ik hoor je al denken: dan sta je toch gewoon op tijd op om bij de deur te gaan staan? Klopt, maar ik moet een trapje af tijdens het rijden. En ik kan je een geheimpje verklappen: de chauffeurs zijn net zo levensmoe als in Nederland..! Ze rijden behoorlijk lomp, dus. Om dan een trapje af te lopen, is dus niet zo prettig.
Gisteren is het me gelukt om de trein naar Dublin te pakken! Er waren geen stakingen en geen spoorwerkzaamheden en dat maakte mijn reis vrijwel vlekkeloos. Het enige puntje van kritiek: er is heel weinig informatie zonder internet. Zoals wij de informatieborden, omroepsystemen en informatiefolders met de vertrektijden kennen, zo is dat in Ierland niet. Het enige informatie wat ik kon vinden, waren de borden met hoe laat de eerstvolgende trein zou vertrekken. Daar stond de eindbestemming bij, maar niet via welke plaatsen het zou rijden. Goed opletten dus!
Verder vind ik het heerlijk om met de trein te reizen. Net zoals een auto op de snelweg, hou ik van de snelheid waarmee een trein rijdt. Ook hing er in de trein een bepaalde geur, een geur die ik vaak ruik als ik onderweg ben. Het is een doffe treingeur, die vertrouwd voelt. Alsof je een oude bibliotheek inloopt of als de geur van een weiland die je doet denken aan het buitenspelen. De doffe treingeur staat voor mij gelijk aan een nieuw avontuur, op weg naar iets nieuws, iets spannends, iets leuks!
Toch mis ik het autorijden wel. Niet alleen de onafhankelijkheid, maar de handeling zelf. Tijdens het autorijden kan ik heerlijk meezingen met de radio, kan ik mijn gedachten op de vrije loop laten en op de één of andere manier voelt het goed om een relatief groot voorwerp onder controle te kunnen houden. Over een paar weekjes, als ik voor een paar dagen terug in Nederland ben, reis ik samen met mijn beste vriendin en haar vriend naar het Noordwesten van Nederland af om Racoon op te zien treden in de Ziggodome. Raad eens wie dat he-le-maal niet erg vindt? :-)
