#jeugdopzoek Breda
Nadat ik het ov-avontuur van 2 uur overleefd had, stond ik voor het NAC stadion in Breda. Gelukkig zaten er meerdere jongeren in dezelfde bus als ik naar het stadion, dus ik was niet helemaal alleen bij binnenkomst. We waren wat vroeg, dus we moesten in de ontvangsthal nog even wachten, zodat de laatste spullen in de vergaderzaal klaargezet konden worden. Tijdens het wachten in de ontvangsthal viel het me op hoe iedereen gekleed was: de een heel casual in een spijkerbroek en t-shirt, de ander business casual met een blazertje en ook waren er jongeren sjiek en erg business gekleed. Dat zag er wel geinig uit!
Zodra we de zaal in mochten, kregen we een tasje aangereikt (altijd leuk, goodiebags!) Daarin zaten een vacaturekrant, pen, notitieblok, fotohoudertje, memoplakkertjes en wat snoepjes. Daarna mochten we een plekje zoeken in de zaal en moesten we wachten tot de bijeenkomst zou starten. Er werden wat filmpjes afgespeeld om de stilte te doorbreken en langzaam stroomde de zaal voller en voller. Ik zat aan een gangpad en op een gegeven moment stond er ineens een meisje naast me: “Is deze stoel nog vrij?”. Ja hoor, ga maar zitten. We raakte aan de praat en eigenlijk viel het niet meer stil! Ze was op zoek naar iets in de zorg, maar was wel WO afgestudeerd. Die combinatie is erg moeilijk, want vaak krijgt ze te horen dat ze te hoog opgeleid is. Erg frustrerend voor haar!
Bijeenkomst
Opeens pakte een man de microfoon en begon te praten. Het was één van de organisatoren die ons verwelkomde en uitlegde wat de bedoeling van de bijeenkomst was. Na deze info, vroeg bij de vertegenwoordigers van verschillende bedrijven naar voren te komen. Bedrijven als 360daadkracht, Teleperformance, FujiFilm, KPN en DMG (de organisatie van keukenbedrijven) werden vertegenwoordigd tijdens de presentatie. Deze vertegenwoordigers legde uit wie ze waren, wat ze deden en wat hun bedrijf inhield.
Tijdens het voorstelrondje, sprak dus ook de man die FujiFilm vertegenwoordigde. Hij begon netjes te vertellen over wat FujiFilm uitvoert, wie hij was en vervolgens ging hij over op de medewerkers binnen het bedrijf. “Ja, eigenlijk: als je bij ons komt werken, ga je niet meer weg. Dus wij nemen niet zó vaak mensen aan, want de natuurlijke uitstroom is gewoon heel laag.” Uh, oké? Waarom zat u daar dan? Uiteindelijk bleek het bedrijf toch wel een paar specifieke vacatures te hebben, waarvoor ze graag jongeren wilde hebben.
Banenveiling
Na het voorstelrondje, kwam de banenveiling. Een erg grappig idee! Een vrouw in een geel pak presenteerde deze banenveiling. Op het eerste gezicht leek deze outfit nogal een gedurfde outfit, maar hoe langer ik er naar keek, hoe gaver ik het eigenlijk vond dat ze het aan had! Maar goed, terug naar de banenveiling. Het werkte als volgt: bij elke vacature die de vrouw presenteerde, moest iedereen gaan staan. Vervolgens legde de vrouw uit wat de functie inhield en wat de functie-eisen waren. Sprak de baan je niet meer aan of voldeed je niet aan één van de eisen, dan ging je weer zitten. Met dit constant opstaan en weer gaan zitten hadden we onze oefeningen voor die dag ook weer gehad ;-).
Een heel geinig idee en het werkte ook nog eens! Elke keer bleven er tussen de 0 en 10 mensen staan voor een functie. Ja, ook 0 mensen, want soms was een functie toch te technisch of iets dergelijks. De mensen die uiteindelijk bleven staan, kregen een ‘toegangsticket’ tot de speeddate die ze met het betreffende bedrijf zouden gaan houden. Zelf bleef ik staan voor een functie binnen de Rabobank. Niet omdat de functie me aansprak, maar omdat het mijn ambitie is om binnen Rabobank aan de slag te gaan. Ik dacht dat dit alvast een mooie kans zou zijn om met het bedrijf te netwerken (of in ieder geval in contact te komen), dus ik kreeg mijn ticket en was blij. Vervolgens, toen iedereen een ticket voor de Rabobank had, werd er vermeld dat er geen vertegenwoordiger van Rabobank aanwezig was. Dat vond ik wel ontzettend jammer! Toch hield ik mijn ticket.
Sollicitatietraining
Nadat we een korte pauze hadden gehad, werden we in twee groepen verdeeld: groep 1 (waar ik in zat) moest naar een ander deel van het stadion voor de sollicitatietraining en groep 2 bleef in dezelfde zaal om te speeddaten met de bedrijven.
Tijdens de sollicitatietraining zaten we in een erg leuk zaaltje, want we hadden mooi uitzicht over het voetbalveld.Iedereen in mijn groep vond dit erg leuk en er werd geroepen: “Oh, wat leuk deze kamer!” “Ja, we missen alleen de wedstrijd nog!”. Haha!
Al snel bleek de ‘sollicitatietraining’ meer een soort vragenuurtje te zijn, wat veel nuttiger was dan een echte training. De basis van het solliciteren ken je waarschijnlijk toch wel als je al zo lang aan het zoeken bent. Er kwam diverse vragen naar voren. Hierover kan ik denk ik beter in een volgende blog vertellen, anders wordt deze veel te groot!
In ieder geval was het vragenuurtje, wat stiekem toch maar een halfuurtje duurde, erg nuttig. Er werden echt goede tips gegeven door de trainer, maar ook waren de tips echt door en voor elkaar. Ook hier merkte ik: je bent niet alleen in je zoektocht naar een baan. Sommige spuwde hun frustratie eruit, wat ik heel goed snap!
Speeddates
Na de training, mochten we terug naar dezelfde zaal voor de speeddates. Dat vond ik nog best spannend, want hoe spreek je iemand nou goed aan? Terwijl ik om me heen keek, zag ik dat je ook hier weer (net zoals op de NS stations vorige week) een profielfoto voor je LinkedIn kon laten maken en een CV-check kon laten doen. Ik liep een beetje door de zaal, tot ik dan het tafeltje vond van de Rabobank. Ik stapte erop af, want ik wilde toch graag het één en ander te weten komen over Rabobank. Ik raakte in gesprek met de dame aan de tafel en ze heeft me goed kunnen helpen.
Toen de speeddates waren afgelopen, werd de bijeenkomst afgesloten en konden we de bijeenkomst verlaten. Het was een erg leuke ervaring om op te doen. Je leert je ‘lotgenoten’ kennen en ook is dit weer een soort van netwerken. Wie weet, misschien levert het nog wat op!
