The crazy mad Irish people
Zo, deze week is werkelijk voorbij gevlogen! Alsof er iemand in zijn vingers knipte en de zondag tevoorschijn toverde.
In de eerste week is heb ik enorm veel indrukken opgedaan en ik wil je graag vertellen over de mensen hier in Ierland. Het eerste wat me namelijk opviel, is hoe netjes en vriendelijk de mensen in Ierland zijn. Mannen maken de vrouw het hof: ze houden deuren open, tijdens het trap lopen gaan ze voor en ze zijn gewoon heel beleefd. Echt een beetje volgens de ouderwetse etiquette :-) Vrouwen zijn daarentegen lieve gastvrouwen. Op het werk voel ik me erg welkom en zorgen ze goed voor me. In Oss grapte we op kantoor wel eens dat ik wat ‘extra moeders’ heb, omdat ik theoretisch gezien van een flink aantal collega’s een dochter zou kunnen zijn. Hier in Ierland is dat niet anders en kan ik mijn ‘Irish mommies’ (zoals mijn Ierse collega’s zichzelf noemen) er aan toevoegen, haha!
Dit is voor mij the place to be op een doordeweekse dag:
Iets anders wat me opgevallen is, zijn de pauzes. Veel van mijn Ierse collega’s gaan om 10:00u ontbijten op het werk.
’s Ochtends staan ze op, kleden ze zich aan en vertrekken ze naar het werk. Wat ze om 10:00u eten, verschilt per persoon. De één eet een boterham, de ander een scone met jam en boter (ja, boter in plaats van slagroom) en wéér een ander eet een heel English Breakfast op.
’s Middags om 15:00u houden we vaak ‘tea’, een korte pauze met een kopje thee of koffie en iets lekkers erbij. Vanuit Nederland had ik een pak stroopwafels meegenomen, als klein bedankje dat ik welkom ben. Dat vonden ze allemaal geweldig! Één van hen vroeg aan mij: “Nederlanders leggen hun stroopwafel toch boven op hun kop thee of koffie?”. Ik kon het niet laten... Ik heb mijn Ierse collega’s ervan overtuigd dat inderdaad el-lu-ke Nederland dat doet. We konden twee dagen met één pak stroopwafels doen and guess what ze netjes twee dagen gedaan hebben:
Haha! Zelf had ik de grootste lol, want ik doe het namelijk nooit. Lachend vertelde ik dit verhaal aan één van mijn beste vriendinnen en ook zij moest heel hard lachen. Tot de volgende dag. Overdag heb ik geen internet verbinding, maar toen ik ’s avonds mijn hotelkamer binnenliep kreeg ik het volgende bericht als eerste binnen:
Zelfs op de stroopwafelverpakking staat het dus!
Het laatste wat ik je voor nu wil vertellen, is dat twee collega’s ooit in Nederland hebben gewoon. Één van hen al een behoorlijke tijd geleden “Was it in 1990 I’ve lived there? Or was it 1980…”. De ander heeft relatief kort geleden in Nederland gewoond voor zo’n twee jaar. Super leuk, want hij kan een klein beetje Nederlands! Helaas kan ik geen gesprekken met hem voeren, maar hij weet wel veel Nederlandse woorden. Ook als ik erg langzaam Nederlands praat, kan hij me volgen. Nu is hij de andere collega’s ook Nederlands aan het leren, samen met mij: een woordje per dag. Voor het woord ‘gek’ heb ik al vele variaties gehoord: ‘giek’, (op z’n Engels) ‘greg’ en iets wat lijkt op het Engelse ‘Jack’. ‘Eet smakelijk’ was ook een uitdaging: “eet smaakeeloek”.
Hier staat tegenover dat ik natuurlijk Iers wil leren. Ik ken nu (ik heb geen idee hoe je het schrijft): ‘banje’ wat ‘melk’ betekent en ‘cupontea’ wat ‘a cup of tea’ betekent.
Ik heb nog een paar sfeerimpressies voor je van onze 'cupontea' van 15:00u:
Oja, ik ken nog één extra Iers woord, waarvan ik wel weet hoe je het schrijft. Het betekent ‘cheers’, dus letterlijk vertaald ‘proost’. Het wordt hier gezegd als je de telefoon ophangt of wegloopt van een gesprek en je spreekt het uit als: sloansjeh.
Sláinte!
